Petrak urte asko eman zituen jada existitzen ez den lanbide batean; Yanguaseko telefonoa zeraman. Herriko udaltzainen alaba zen eta herriko telefonoa kokatu zuten etxean bizi ziren. Honela, prestakuntza pixkatekin, eta batez ere, freskotasun handiz inguruko herrietako ofiziokideei galdetuz, telefonista ofizioa ikasi zuen.
Bere lana gertuko herriekin, hala nola, Huerteles, Trebago edo San Pedro Manriquerekin konektatzea zen, honela Madril edo Bartzelona bezelako hiriekin konferentzia egin ahal izateko.
Bitartean, bere bi seme-alabak, etxeko egongela handi batean aritzen ziren jolasean trizikloarekin edo sofan buruz behera jarriz.
Asko ziren konferentzia egitera etortzen zirenak beren familiartekoekin hitzegiteko. Hauetako batzuk, txanponen bat ematen zieten Petraren seme-alabei, beraiek ere Telefonoaren kudeaketan ere laguntzen baitzuten. Behin eta berriz joan behar izaten zuten etxe desberdiñetara halako abixuak ematera: “20 minutu barru, honek deituko du”. Eguna bizilagunei errekaduak ematen pasatzen zuten telefonora hurbil zitezen.
Duela urte asko birmoldatu zen Petra hainbeste urtetan bizitako etxea. Telefonoa kendu zen udaletxe eta eskola bihurtzeko, eta berriki turismo bulego. Hala ere, Petra eta bere senarrak Yanguasen bizitzen jarraitzen dute, eta urte osoan herrian bizi diren bizilagunik nagusienak dira.
