Inork sinesten ez badu ere, zoriontsu naiz nire herrian. Non bizi naizen kontatzen dudanean, nire herriaren neurria eta biztanleak, beti galdera bera sortzen da: Baina ez al zara aspertzen? Nik harro beti erantzuten dut, ez dudala aspertzeko astirik. Nire egun guztiak modu berean hasten dira. Esnatzean, azkar gosaltzen dut, eta autobusa atean zain izaten dut, etxetik 25 minutura dagoen herri handiago batean eskolara eramateko. Ibilbide hau 3 urte ditudanetik egiten dut. Eskola amaitu eta etxera iristen naizenean, ikasi eta etxeko lanak egiten ditut, eta gero, gehien gustatzen zaizkidan zaletasunak egiten ditut, hala nola jostea, margotzea, idaztea, musika entzutea, irakurtzea… baina inoiz ez dut herrian paseoa galtzen. Hemen denek ezagutzen naute eta gurutzatzen garenean geldiarazi egiten naute, azken finean, urte osoan bizi den neskato bakarra naiz; hala ere, adineko jendea nahastu egiten da eta amaren izenez deitzen didate, baina ohituta nago.
Herri batean bizitzeak ez du esan nahi bidaiatu ez dudanik edo hirietako joeren eta gauzen berri ez dudanik; izan ere, niri asko gustatzen zait bidaiatzea, eta sarri joaten naiz hirira edota inguruko herri handiagoetara.
Ohore handia da nire historia idaztea eta herrietan bizi garen haurrak ere zoriontsuak garela dioen mezua bidaltzea.
* Lunak berak idatzitako testua (Montejo de Tiermes, 2010)
