Felipe izan zen gugana hurbiltzen lehena. Ez da herrian bizi, baina familia-etxea mantentzeaz arduratzen da. Lurrarlde honetako biztanleek duten famari ohore egin zion. Gizon abegitsua, probintzian tipikoa den gurin gozoko kaxa bat oparitu zigun, zeina gure aho eta gerrien gozamenerako dastatzeko aukera izan genuen hurrengo egunetan.
Honetaz eta hartaz hitz egin genuen, bainan, batez ere, inguruko industria ereduaren inguruan joan zen elkarrizketa. Azaldu zigun nola duela denbora bat, antzinako lanbide bat berreskuratzen hasi ziren ondoko mendietan, erretxindun pinuaren odolustea hain zuzen ere, trementina edo erretxina ateratzeko. Hau, besteak beste, kolak, iragazgaitzak edo disolbatzaileak egiteko beharrezkoa bezain itsaskorra dira.
Esan zigunez, mendia ustiatzeko 4 edo 5 lizentzia daude, eta lizentzia bakoitzak 4 hektarea ustiatzeko eskubidea du. Lan handia. Pinudian barrena egindako pasealdian, zirrara handia egin zigun esku jakintsuek kontuz zauritutako zuhaitzak ikustea. Zauri hoietatik, kristal itsaskorreko odola ateratzen da zeina ontzi beltz batzuetan jasotzen den, urteko uneren batean jasotzeko.
Antzinako ofizio baten berreskuratze hori ez dator bat azken hamarkadetan Almazanek zituen altzari-industria gehienen itxierarekin. Izan ere, bera ere itxiera hauen ondorioz langabezian geratu zen.
Gaur egun, Almazanen papera birziklatzen duen enpresa batean lan egiten duela kontatu digu, eta pandemiatik inoiz baino eskaera gehiago jasotzen dituztela, eta hau, albiste bikaina da bertako industriarentzat eta biztanleentzat.
